«Վարդանանք» անվանմամբ ինչ- որ մի նորահայտ շարժում, որը լկտիաբար ներկայանում է իբրև ազգային, այս տարվա հունվարից «Նոր տարին առանց Գարեգինի» կարգախոսով արշավ է սկսել Ամենայն հայոց կաթողիկոսի և Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի դեմ, հերթական արշավը՝ 2018- ին Նիկոլի ու նրա չարախմբի իշխանության գալուց ի վեր:

Արդարության մասին սովորաբար խոսում են նրանք, որոնք թույլ են կամ էլ նախկինում թույլ են եղել, բայց դեռ վստահ չեն իրենց առկա ուժի վրա...

ԱՄՆ Պետդեպարտամենտի խոսնակ Մեթյու Միլերը հայտարարեց, որ «խաղաղության» հասնելու համար «Բաքվին և Երևանին մնացել է համաձայնեցնել ընդամենը մի քանի հարց»:

Բոլոր պոպուլիստները ունեն մեկ հնարք՝ ասում են ցանկալին ու հաջողացնում են իրականացնել լրիվ հակառակը։

2021թ. «Փաշինյան Նիկոլ & Co»-ի ԵՊՀ-ական մասնաճյուղի ղեկավարությունը, ի նշան շնորհակալության (երախտագիտության), ԵՊՀ-ում ստեղծեց և ԵՊՀ-ի ռեկտորի նախկին ժ.պ. Գևորգյան Գեղամի «կառավարմանը» հանձնեց «Մաթեմատիկական և կիրառական հետազոտությունների կենտրոն»-ը:

Ի՞նչ է նշանակում հրաժարում պատմական հիշողությունից։ Առանց չափազանցնելու՝ իսկապես չեմ հասկանում։ Եվ երկրորդ՝ իսկապես չեմ հասկանում, թե ինչ կապ ունի խաղաղությունը պատմական հիշողությունից հրաժարվելու հետ։ Օրինակ, Գերմանիան ու Ֆրանսիան, որ հիմա խաղաղ ապրում են, չեն հիշու՞մ, թե Էլզասն ու Լոթարինգիան քանի անգամ է ձեռքից-ձեռք անցել, կամ չեն հիշու՞մ, թե ֆրանսիական կայսրն ինչպես է Սեդան ամրոցում գերեվարվել պրուսացիների կողմից։

20 տարի առաջ, 2004 թվականի փետրվարի 19-ին, Բուդապեշտում քնած ժամանակ դաժանաբար կացնահարվեց հայ սպա Գուրգեն Մարգարյանը: 2006 թ. ապրիլին, այս քստմնելի սպանությունն իրականացրած ադրբեջանցի սպա Ռամիլ Սաֆարովը դատապարտվեց ցմահ ազատազրկման:

Կան նրանք, ովքեր վախից տառապում են «ստոկհոլմյան սինդրոմով». այսինքն, երբ զոհը, վախի ու որոշակի շեղման արդյունքում, սկսում է համակրել իր բռնարարին։ Սա գուցե հնարավոր է բուժել, բայց երևույթի տարածումը կործանարար է պետական անվտանգության համար։

1915-ի Մեծ եղեռնից հետո վերապրած արևմտահայ բոշաները տեղափոխվեցին Արևելյան Հայաստան։ Խորհրդային շրջանում հայ-բոշաները Հայաստանում բնակվում էին հատկապես Երևանում՝ Սարի թաղ, Քանաքեռ («Բոշի թաղ»), Նոր Մարաշ թաղամասերում, Նոր Խարբերդ գյուղում, Գյումրիում («Բոշի մայլա») և այլուր, ինչպես նաև Ջավախքում՝ հիմնականում Ախալքալաքում ու Ախալցխայում։ Սակայն հենց այդ ժամանակ էլ հայ-բոշաները գրեթե վերջնականապես «հայացան»։ Որպես դրա վառ վկայություն՝ բոշաները որպես ազգային փոքրամասնություն առանձին նշվել են միայն 1926 թ․ մարդահամարի ժամանակ՝ այն էլ ընդամենը մի քանի տասնյակ հոգի։

«Ամենալավ առաջնորդները նրանք են, որոնց գոյությունը ժողովուրդը չի նկատում» (Լաո Ցզի) Եթե դատենք «մեր առաջնորդների» և նրանց ընտանիքի անդամների մասին ժողովրդի իրազեկության մակարդակով, ապա կարող ենք փաստել, որ, մեղմ ասած, գարշահորի հորատանցքի մեջ ենք։